Yozgat Valisi Mehmet Ali Özkan, Aydıncık Kazankaya Kanyonu’na 5 adet dağ keçisi bırakıldığını söyledi.
Vali Özkan, Aydıncık Kazankaya Kanyonu'nun turizme kazandırılması amacıyla yürütülen çalışmalar kapsamında Doğa Koruma ve Milli Parklar Genel Müdürlüğü tarafından kanyona ilk etapta 5 adet dağ keçisi bırakıldığını dile getirdi.
Vali Özkan yaptığı açıklamada, “Tarsus Doğa Koruma ve Milli Parklar İl Müdürlüğü'nden temin edilen dağ keçileri, doğal güzelliği ve endemik bitki türleri ile ilimizin önemli turizm bölgesinden biri olan Kazankaya Kanyonu'na farklı bir renk ve heyecan katarak, ziyaretçilerine unutamayacakları anılar biriktirmesine vesile olacak” ifadelerini kullandı.
DAĞ KEÇİSİ
Memeli hayvanlardan çift tırnaklı hayvanlar takımından geviş getiren alt takımı içi boş boynuzlular familyasına ait, tıknaz gövdeli, boynu ve bacakları uzun, çevik bir hayvandır. Boynuzlar kafatasından dik olarak çıkıp uç kısmına doğru çengel gibi içe büküldüğü için çengel boynuzlu dağ keçisi denilmektedir.
Kuyruğu kısadır. Sırtında omuz başından kuyruğa kadar siyah bir şerit uzanır. Ağız kenarından göz arkasında kadar yanakta genişçe siyah bir bant bulunur. Yılda bir kere yavrular. Her defasında (nisan ve mayısta) genellikle iki yavru verirler. Tırnaklarının altı kalın deri tabakası ile kaplı olduğu için sarp kayalıklarda rahatça hareket edebilmektedirler. Tırnaklarının oturduğu kısım esnek ve tırnaklarının uç tarafları buzda hareket edebilmeleri için daha sivridir. Kışın karda enerjilerini verimli kullanmak için birbirlerinin izini takip ederek tek sıra halinde ilerlerler. Bulunduğu yerden 2-3 metre yukarı ve 6-7 metre kadar ileriye atlayabilirler. Çok iyi bir koşucu, tırmanıcı ve gözlemcidirler. Çok iyi koku ve görme duyularına sahiptirler. Hem erkek hem de dişilerinde boynuz bulunur. Boynuzları parlak, uzun ve geriye doğru çengel uçlu olup, göz çukurlarının üzerindedir. Boynuz uzunluğu ortalama çengele kadar 18-20 santimetre (cm), tamamı ise 25-30 cm kadardır. Erkeklerde boynuz daha uzun ve kalındır.
Arazide genellikle alpin çayırlıklara ve buraya yakın olan tehlike anında kaçabilecekleri sarp kayalıklara ihtiyaç duyarlar. Kışın ise karın az toplandığı ve daha ılık olan kuytu yerleri veya sarp sırtları tercih ederler. Yaban keçileri gibi yazın alçak rakımlara inmezler, orman üst sınırına yakın kayalıklı ve karlı vadilerde yaşarlar. Çok sıcak havalarda serinlemek ve dinlenmek için kar veya buzulların üstünde yatarlar.
Otçul bir hayvandır ve genelde sabahın erken saatleri ile öğleden sonra akşama kadar beslenirler diğer zamanlar dinlenirler. Su ihtiyacını yediği besinlerden karşılar. Kışın ağaç ibreleri, eğreltiler, çalılar ve yosunlarla, bahar ve yazın ise taze sürgünler ve alpin bitki türleri ile beslendiği bilinmektedir.
Kendilerini düşmandan koruyabilecek (boynuz dışında) bir savunmaya sahip olmadıkları için çevrelerinde tırmanabilecekleri sarp kayalıkların olması tek kaçış yollarıdır. Genelde, sürü otlarken en az bir tane gözcü etrafı kontrol eder ve tehlike anında tiz ve keskin bir ıslık çalarak sürüyü uyarır.
