Yüzyıl divan edebiyatının önemli eserlerinden biri olan Pendname, fabl ağırlıklı bir ahlak kitabıdır. Eserde yaklaşık 500 atasözü ve deyime yer verilmiştir. Mesnevi türünde yazılmış bu eserin yazarı Güvâhî, Osmanlı padişahı I. Selim'in Mısır seferine katılmış bir sipahi şairidir. Asıl adı Mehmed olan Güvâhî, edebi açıdan pek parlak olmayan eserini, içindeki anlatılanlarla değerli kılmıştır. Eser, "Kenzul Bedayi" adıyla da anılır ve 2.133 beyitten oluşur; içinde 60 hikâye ve fıkra barındırır.
Pendnameler, insanlara öğüt vermek amacıyla yazılan manzum ve mensur eserlere verilen isimdir. Bu eserler, hem geniş halk kitlelerini hem de devleti yönetenleri ahlâkî yönden olgunlaştırmayı ve erdemli kılmayı amaçlar. Pendname türünün şekillenip yaygınlık kazanmasında özellikle Feridüddin Attar'ın "Pend-name" adlı eserinin önemli bir etkisi vardır. Örnek olarak, Sadi'nin "Bostan" ve "Gülistan" adlı eserleri; Genceli Nizami'nin "Mahzenü'l Esrar" adlı eseri; Emir Keykavus'un "Kabus-name"si gibi eserler de nasihat-name türünün gelişiminde önemli katkılar sağlamıştır.
Türk edebiyatında Pendname türünün üç önemli ismi arasında Şem’i, Güvâhî ve Edirneli Nazmi yer alır. Ayrıca, çocuklara yönelik olarak yazılmış pendname örnekleri de bulunmaktadır. Örneğin, Ahmed-i Dai'nin "Vasiyyet-i Nuşirevan" adlı eseri; Nabi'nin "Hayriyye"si; Sünbülzade Vehbi'nin "Lutfiyye"si bu tür eserler arasında sayılabilir.
